Επίκουρος Καθηγητής επί θητεία

Στην παρούσα προκήρυξη η συνταγματική θεωρία πλαισιώνεται πρωτίστως από τις προσεγγίσεις επί των οποίων θεμελιώθηκαν τα αντιπροσωπευτικά πολιτεύματα της νεωτερικότητας μετά τις μεγάλες αστικές επαναστάσεις καθώς και τις επεξεργασίες εκείνες που συνέβαλαν στη σύνδεσή τους με τη ρεπουμπλικανική και δημοκρατική αρχή. Στο ευρύτερο αυτό πλαίσιο επιδιώκεται συγκεκριμένα η πραγμάτευση των συνταγματικών αρχών μέσα από τη λειτουργία της αντιπροσώπευσης και του ευρύτερου πολιτικού συστήματος, διαπερνώντας την προβληματική του κράτους δικαίου, των θεμελιωδών δικαιωμάτων, του δικαστικού ελέγχου των νόμων, και καταλήγοντας στη λειτουργία του κομματικού συστήματος ως βασικού διαύλου μεταξύ του καθεαυτό Συντάγματος και του πεδίου των κοινωνικών δυνάμεων που επιδιώκουν πολιτική αντιπροσώπευση. Με δεδομένη αυτή την αφετηρία στο θεματικό πεδίο του γνωστικού αντικειμένου εντάσσονται επίσης ζητήματα της σύγχρονης συνταγματικής συζήτησης, τα οποία αφορούν τη μετάλλαξη των δομών νομιμοποίησης και αντιπροσώπευσης, την ανάδειξη αυταρχικών τάσεων, καθώς και τις κινηματικές ή άλλες δημοκρατικές αντιδράσεις στις εν λόγω διαδικασίες. Τέλος, το θεματικό πεδίο ολοκληρώνεται με τη συμπερίληψη του ζητήματος της διαρκώς αυξανόμενης επιρροής των υπερεθνικών και διεθνών οργανισμών στην ερμηνεία και εφαρμογή των εθνικών συνταγμάτων.
Η ιστορική διάστασή του περιεχομένου της προκήρυξης εστιάζει κατά πρώτον στη συνταγματική εξέλιξη της Ελλάδας, με έμφαση στην μακρά περίοδο κρίσεων που σημάδεψαν τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό τον 20ο αιώνα. Βασικό στοιχείο αποτελεί η συχνά δυσχερής, και ενίοτε προβληματική, συνάρθρωση του ελληνικού συνταγματισμού με τις ευρύτερες γεωπολιτικές μετατοπίσεις και τις εξελικτικές τάσεις της διεθνούς πολιτικής οικονομίας, με τρόπο ώστε η έννοια της συνταγματικής κρίσης να σηματοδοτεί μια σειρά ευρύτερων διεργασιών· αυτό μπορεί να γίνει σαφές με την πραγμάτευση των κατ’ εξοχήν κρισιακών στιγμών όπως ο Εμφύλιος Πόλεμος και οι δικτατορίες. Τέλος, η ιστορική διάσταση του γνωστικού αντικειμένου, ολοκληρώνεται με την εξέταση της θεμελίωσης, της εξέλιξης και της κρίσης των συνταγματικών θεσμών, στην Ευρώπη και την Αμερική, από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι και τις μέρες μας. Σημαντική πτυχή αυτής της διάστασης αποτελεί και η ανάδειξη τόσο των επιρροών που δέχθηκε κατά καιρούς ο ελληνικός συνταγματισμός από τις συνταγματικές διεργασίες και συζητήσεις σε διεθνές επίπεδο, όσο και των συγκεκριμένων τρόπων με τους οποίους αυτές προσλήφθηκαν από την ημεδαπή διανόηση και το πολιτικό προσωπικό.