ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ

Περιγραφή του γνωστικού αντικειμένου: «Οικονομική Θεωρία και Πολιτική της Ανάλυσης Εισροών-Εκροών» : Κατά τον εισηγητή της Wassily Leontief (Νομπέλ Οικονομικών Επιστημών, 1973), η «Ανάλυση Εισροών–Εκροών» είναι μία εφαρμοσμένη επέκταση της κλασικής θεωρίας της γενικής αλληλεξάρτησης, η οποία θεωρεί τη σύνολη οικονομία μίας περιφέρειας, μίας χώρας ή ακόμα ολόκληρου του κόσμου ως ενιαίο σύστημα, και επιχειρεί να περιγράψει και να ερμηνεύσει τη λειτουργία του σε όρους άμεσα παρατηρήσιμων βασικών δομικών σχέσεων. (The New Palgrave, 2018, 3rd Edition, p. 6566, London, Palgrave MacMillan).
Από αυτό τον ορισμό έπεται ότι η «Ανάλυση Εισροών–Εκροών» είναι ένα θεωρητικό υπόδειγμα και, ταυτοχρόνως, μία μέθοδος ποσοτικής απεικόνισης των εσωτερικών και εξωτερικών διακλαδικών σχέσεων (εισροές και εκροές αγαθών και υπηρεσιών) μίας περιφέρειας ή μίας εθνικής οικονομίας ή, τέλος, συμπλεγμάτων εθνικών οικονομιών. Επίσης, όπως είναι γνωστό, χρησιμοποιείται τόσο για θεωρητικούς σκοπούς όσο και για σκοπούς οικονομικής πολιτικής, ενώ «Πίνακες Εισροών–Εκροών» (δηλαδή, πίνακες καταγραφής των εν λόγω διακλαδικών σχέσεων) καταρτίζονται από εθνικές και διεθνικές στατιστικές υπηρεσίες (π.χ. ΕΛΣΤΑΤ, Eurostat, ΟΟΣΑ κ.λπ.), και αποτελούν το υλικό βάσει του οποίου καταρτίζονται, με τη σειρά τους, οι συναθροιστικοί «Εθνικοί Λογαριασμοί».
Ο πρώτος Πίνακας Εισροών–Εκροών, καίτοι σε «σπερματική», μορφή, ανιχνεύεται στις αναλύσεις της Φυσιοκρατικής Σχολής, και, συγκεκριμένα, στο έργο του François Quesnay (1694–1779), και είναι γνωστός ως «Tableau économique» (1758). Εν συνεχεία, σε έργα Μηχανικών–Οικονομολόγων της Προ-Κλασικής, της Κλασικής, και της Νεοκλασικής Σχολής (π.χ. Achille-Nicolas Isnard (1781) και Léon Walras (1874, 1877), αντιστοίχως), καθώς και σε εκείνο του Karl Marx («Σχήματα Αναπαραγωγής») αλλά και στο έργο του Μαθηματικού της Μετα-Κλασικής Οκονομικής Σχολής Vladimir Karpovich Dmitriev (1898). Ωστόσο, η έρευνα των ειδικών στην Ιστορία της Οικονομικής Σκέψης για τους προπάτορες της «Ανάλυσης Εισροών–Εκροών», καθώς και για τις μεταξύ τους σχέσεις, βρίσκεται σε εξέλιξη, και, για παράδειγμα, μόλις πριν από δύο δεκαετίες ανακαλύφθηκε το εντελώς άγνωστο έως τότε σχετικό θεωρητικό και εφαρμοσμένο έργο του Μαθηματικού και Αβά Maurice Potron (1872–1942).
Τέλος, στη νεότερη εποχή, και ιδιαίτερα κατά και μετά το Β′ Παγκόσμιο Πόλεμο, σημειώνεται μεγάλη ανάπτυξη του αντικειμένου, σε άμεση αλληλεπίδραση τόσο με τη συγκρότηση του αντικειμένου της «Επιχειρησιακής Έρευνας–Οικονομικού Προγραμματισμού της Παραγωγής» όσο και με την ανάγκη θεραπείας νευραλγικών ζητημάτων της Πολιτικής Οικονομίας, οπότε και διακρίνονται, μεταξύ άλλων, οι συμβολές των Tjalling Charles Koopmans, Leonid Kantorovich (μοιράστηκαν το Νομπέλ Οικονομικών Επιστημών του έτους 1975), και John von Neumann και Piero Sraffa, αντιστοίχως. Έκτοτε, η ανάπτυξη της «Ανάλυσης Εισροών–Εκροών» περιστρέφεται γύρω από ζητήματα επέκτασης σε πεπλεγμένα θεωρητικο-εμπειρικά ζητήματα (όπως του φαινομένου της συμπαραγαγωγής (joint production) εμπορευμάτων) και μεγάλου πλήθους εφαρμογών της Εθνικής και Διεθνικής Πολιτικής Οικονομίας, της Περιφερειακής Οικονομικής–Ανάπτυξης, και της Επιχειρησιακής Έρευνας–Οικονομικού Προγραμματισμού της Παραγωγής.